ԳլխավորՄի կտոր գիրք

Բոլոր ճանապարհների վերջում առատ ձյուն է գալիս անտանելի խոշոր փաթիլներով…

Եռաբլուր

Տարիների հետ բառերի մեծ մասը
սկսում է դառնալ ավելորդ:
Դա տխուր բան է, ինչպես, ասենք, մազերի ճերմակելը,
կամ հետզհետե ծանրացող ցավը՝ ողնաշարի երկայնքով:

Տարիների հետ անձրևը դադարում է
նոր միտք հուշել քեզ,
և այն, ինչ առաջ երաժշտություն էր –
վերածվում է հնչյունների միապաղաղ վերարտադրության:

Եվ ձմեռը, որի հետ հանդիպումը
ոչ մի ուրախություն չէր առաջացնում քո մեջ նախկինում,
հիմա թշնամի է ատելի,
որին տեսնելիս կուզենայիր փոխել ճանապարհդ,
բայց գիտես, և ինչ օգուտ այդ իմանալուց,
որ բոլոր ճանապարհների վերջում
առատ ձյուն է գալիս
անտանելի խոշոր փաթիլներով:

Սակայն ես գիտեմ, որ բառերն ինչ-որ տեղ կանգ են առնում
և հետո դանդաղ վերադառնում են ետ՝
ծնվելու` նոր ծնվողի հետ միասին:

Իսկ քեզ հետ,
հետզհետե ուժգնացող ձյան տակ,
կշարունակեն քայլել ընդամենը մի քանի բառ,
ընդամենը մի քանի ու գլխահակ բառ,
որ պետք կգան վերջում,
երբ ժամանակը կգա կանգ առնելու
և հրաժեշտ տալու համար…

ՀՈՎՀԱՆՆԵՍ ԳՐԻԳՈՐՅԱՆ

Comment here