Նա անջատեց սենյակի անձրեւը, մի քիչ սրթսրթաց, քանի որ պետք է որ թրջված եւ մրսելիս լիներ եւ ցանկացավ, որ սենյակի օդը տաքանա։ «Շատ չէ, այնքան, որ ո′չ մրս
Ձյունը ամենուրեք էր՝ ոտքերի տակ՝ ճռճռացող, մայթերին ու մեքենաների վրա, շենքերի պատերին, տանիքներին ու դրանից էլ վերեւ, քանի որ շարունակում էր գալ։ Ու
Լռությունը քո աչքերի գույնն ունի, իսկ հայացքիդ տխրությունն այնքան բարձրաձայն է եւ խոսուն, որ անընդհատ շուրջս եմ նայում՝ հո էլի տեսնող չկա՞։ Չնայած կար
(սկիզբը՝ այստեղ) Վերջապես բացվեց մ.թ.ա. 5014 թվականի մեր նկարագրած օրվա հաջորդ օրը։ Վաղ առավոտից տոնական եռուզեռ էր կալումբացիների գլխավոր քարանձավի ա
Երբ փակում ես աչքերդ ու դուրս գալիս իրականությունից, հայտնվում ես խելառ երևակայությանդ թակարդում: Մե′կ դառնում ես պոետ, մե′կ վարորդ, մե′կ էլ ուղևոր, կ
– Կարելի՞ է նստել։ Մերին զարմացած հայացքը հառեց սեղանի առջեւ չգիտես որտեղից ծլած երիտասարդին ու դեռեւս ոչինչ չմտածելով՝ մեխանիկորեն հարցրեց.
Հսկա քարանձավում, որտեղ մի քանի կանայք կրակն էին հսկում ու մեկ-մեկ ծուլորեն փայտ կամ ծղոտե փնջեր նետում կրակի բերանը, կիսախավար էր, բայց տաք։ Կալումբա