Քամին ալիքը գրկել, ծովի կուրծքն էր շոյում… Անի Հերունի Սաջյան

Անի Հերունի Սաջյանը ծնվել է 1990 թ.-ի դեկտեմբերի 31-ին։ Մասնագիտությամբ բժիշկ է։

2011թ.-ին լույս է տեսել նրա առաջին՝ «Երբ արդեն ուշ է» գիրքը։ Ստեղծագործությունները տպագրվել են «Ալմանախ և գրական մեղեդիներ» համահեղինակային գրքում, Լիբանանի «Ալիք» ամսագրում, «Հայրենիք» և «TV -ալիք» պարբերականներում:

***

Կի՛ն,
աչքերիցդ հոսող
փրփուրները կարմիր՝
քո ցավ երկնքի
անձրևներն են կաթ,
վարսերդ մոխիր,
այրվող թերթերն են՝
կարոտ նամակիդ,
իսկ կապույտները
մարմնիդ կարկատված,
սանձարձակ քամու
համբույրներն են տաք,
ուսերդ ատլաս,
ամպերն են ճերմակ`
քո սպասումների,
իսկ լուսնաբո՜ւյրը.
ափերդ սաթե՝
քո նուրբ մատների,
սեր գիշերների
մեղրով են բուրում։

Կի՛ն,
մարմարե հոգիդ
և սիրտդ սառույց՝
արցունքներն են,
քո ծեր բաճկոնի,
որի գրպանում
հուշերդ մեղմիկ
թաքցրել ես լուռ,
այս
կույր աշխարհից։

***

Անձրևը սեր էր երգում,
Քամին ծառին գրկել`
ծառի ճյուղերն էր շոյում:

Ծառը նուրբ ու բարակ,
Քամին `վայրենի,
Շրջեց հազար բակ
Եկավ ծառի մոտ էլի:

Լուսինը սեր էր երգում,
Երկինքը լուռ էր,
Ծառը քամու գրկում,
Ծառը տխուր էր:

Քամին շոյում էր ճյուղերը ծառի,
Տերևաթափ էր,
Ծառը լուռ նայեց քամուն վայրենի,
Քամին մյուս ափն էր:

Գիշերը սեր էր երգում,
Քամին ալիքը գրկել,
Ծովի կուրծքն էր շոյում:

Ծառը նուրբ ու բարակ,
Քամին`վայրենի,
Ծառը մնաց մենակ
Ու սպասումով լի:

***

Կուզեի գրել, որ քաղաքի ամեն անկյուն քո մասին է հիշեցնում,
Բայց չեմ կարող,
որովհետև քաղաքն այդպես էլ չճանաչեց մեզ:
Մենք չքայլեցինք ձեռք ձեռքի տված,
չհամբուրվեցինք մութ անկյուններում,
դու չգրկեցիր մարմինս, որ սառը քամուց
հոգիս տաքացնես։

Կուզեի գրել, որ տանս պատերը քեզնով են բուրում,
Բայց չեմ կարող.
որովհետև ես այդպես էլ շապիկդ չհագա
և իմ սեղանին չսառեց սուրճը,
Դու չսիրեցիր մարմինս` վաղ առավոտյան,
երբ դեռ քաղաքը խոր քնի մեջ էր:

Կուզեի գրել հավերժության մասին,
բայց,
բայց չեմ կարող,
որովհետև ես քո օրն եմ,
իսկ օրը փոխվելու հատկություն ունի,
Դու երբեք ինձ հետ գինի չըմպեցիր,
որովհետև վախենում ես ապրել:

Կուզեի գրել քո մասին
Բայց…
բայց այսօր գինին է իմ սիրեկանը,
Որովհետև ես չվախեցա ապրել:

***

Ես կին եմ, ով ծնվել է 90-ականներին, երբ ճերմակը միաձուլվեց հողին, և դեկտեմբերը մահերգ երգելով` երկինքը հանձնեց հունվարին: Ես ծնվեցի, իսկ աշխարհն այդժամ տոնում էր ծնունդն ու երգում՝ բարի գալուստ, Հունվար:

Ծնվեցի գիշերակեսին, երբ սլաքները գրկախառնվեցին, և երկինքը գույներով լցվեց: Ծնվեցի հասարակ ընտանիքում, որտեղ չկար ոսկի, բայց կար սեր, որտեղ լույսի փոխարեն մոմն էր տան պատերը լուսավորում, և մենք երջանիկ էինք:

Ծնվեցի. դեռ դարը հինն էր, ու նոր դարի վիրուսը ինձ չէր հասցրել տիրանալ: Ծնվեցի մորս արգանդից` հորս աչքերով, հասկացա՝ ես օրհնված եմ:

Ծնվեցի. մայրս գիրկն առավ, համբուրեց ճակատս, հայրս էլ՝ նրան, էլի հասկացա՝ ես պաշտպանված էի, իմ տաճարում էի, մորս աղոթքն էի՝ լույս աշխարհ եկա:

Ես ծնվեցի, ինձնից մի քանի վայրկյան անց ծնվեց բանաստեղծությունը, մենք նույն պորտալարով էինք սնվում:

Այդ օրվանից ես հասկացա, որ այս երկնքի տակ ես մենակ չեմ: Ես սիրում եմ նրան: Սիրում եմ ուղղակի, հենց այնպես, առանց պատճառի, սիրում եմ, որովհետև նա սիրեց աչքերս, իսկ այնտեղ հոգիս էր:

Երբ ծնվեցի՝ ես կին էի, գուցե անատոմիական կտրվածքով աղջիկ էի, աղջնակ, բայց դե կոչումս կինն էր, հասարակ կին, հասարակ երևանցի, բայց վեց տարի առաջ հավասարվեցի երկնքին ու նրանից գողացա սրբափոշի, և այսուհետ ես, ես մայր եմ, ու ես, ես էլի օրհնված եմ: