Ներկայացնում ենք հատվածներ արգենտինացի գրող Խուլիո Կորտասարի (26.08.1914-12.02.1984) «Բոբիի անունից» ստեղծագործությունից։
***
Երեկ լրացավ նրա ութ տարին, մենք գեղեցիկ տոն կազմակերպեցինք նրա համար, և Բոբին գոհ մնաց լարովի գնացքից, ֆուտբոլի գնդակից և մոմերով տորթից: Քույրս վախենում էր, թե նա հենց այդ օրերին դպրոցից տուն կգա վատ գնահատականներով, բայց հակառակը եղավ՝ լավացրեց թվաբանությունը ու ընթերցանությունը, և պատճառ չկար նրան զրկելու խաղալիքներից, ընդհակառակը: Ասացինք, որ հրավիրի ընկերներին, և նա Բետոյին ու Խուանիտային բերեց հետը, եկավ նաև Մարիո Պանսանին, բայց նա քիչ մնաց, որովհետև հայրը հիվանդ էր: Քույրս թույլ տվեց բակում խաղալ մինչև մութն ընկնելը, և Բոբին գնդակի բացումն արեց, թեև մենք երկուսս էլ վախենում էինք, թե նրանք եռանդով ջարդուխուրդ կանեն մեր բույսերը:
Երբ նարնջահյութի ու տորթի ժամը եկավ, բոլորս միասին նրա համար երգեցինք «Կանաչ հրանունկ» երգը և շատ ծիծաղեցինք, որովհետև բոլորս էլ գոհ էինք, հատկապես Բոբին և քույրս: Ես, իհարկե, չդադարեցի հետևել Բոբիին, բայց դա ինձ ժամանակի վատնում էր թվում. ի՞նչ հսկել, եթե հսկելու բան չկար, բայց միևնույն է, հսկե՛լ Բոբիին, երբ նա ցրված է, որոնելով այն հայացքը, որը քույրս կարծես չի նկատում, իսկ ինձ այնքա՜ն ցավ է պատճառում: Այդ օրը Բոբին քրոջս մի անգամ այդպես նայեց, ճիշտ այն պահին, երբ նա վառում էր մոմերը, հազիվ մի վայրկյան, մինչև աչքերը ցած իջեցնելն ու իբրև լավ դաստիարակված երեխա «Տորթը շատ սիրուն է, մայրիկ» ասելը:
Բավականին ուշ պառկեցինք, բայց շաբաթ օր էր, և Բոբին առավոտյան երկար կարող էր թավալվել անկողնում, ինչպես և մենք: Ես վերջինը գնացի պառկելու, դրանից առաջ զբաղվեցի ճաշասենյակը կարգի բերելով և աթոռներն իրենց տեղը դնելով. երեխաները խորտակված նավ և այլ խաղեր էին խաղացել, որոնցից հետո տունը միշտ տակնուվրա է լինում: Պահեցի երկար դանակը և նախքան պառկելս տեսա, որ քույրս արդեն մուշ-մուշ քնած է: Գնացի Բոբիի սենյակը և նայեցի նրան. պառկած էր փորի վրա, ինչպես սիրում էր քնել շատ փոքր հասակից, արդեն հատակին էր նետել սավանները և մի ոտքը հանել մահճակալից, բայց խորը քնած էր՝ դեմքը բարձի մեջ թաղած: Եթե ես որդի ունենայի, ես էլ կթողնեի, որ նա այդպես քներ, սակայն ի՞նչ իմաստ ունի այդպիսի բաների մասին մտածել: Պառկեցի և չուզեցի կարդալ, հասկանալով, որ լավ չարեցի, որովհետև քունս չէր տանում, և ինձ հետ կատարվեց այն, ինչ միշտ կատարվում է այդ ժամին, երբ զրկվում ես կամքից, և մտքերը ցատկոտում են բոլոր կողմերից և ճշմարիտ են թվում, ինչ միտքդ է գալիս հանկարծակի, ճշմարիտ է և գրեթե միշտ սարսափելի, և ոչ մի միջոց չկա դրանցից ազատվելու՝ անգամ աղոթելով:
Շաքարաջուր խմեցի և սպասեցի՝ երեք հարյուրից սկսած ետևից առաջ հաշվելով, որ ավելի դժվար է և քուն է բերում և հենց այն պահին, երբ արդեն քուն մտնելու վրա էի, կասկած մտավ մեջս, թե արդյոք պահե՞լ էի դանակը, թե՞ դեռ սեղանի վրա էր: Հիմար էի, որովհետև ամեն ինչ հավաքել էի և հիշում էի, որ դանակը դրել եմ պատի պահարանի ներքևի դարակում, բայց միևնույն է, կասկածում էի: Վեր կացա, և իհարկե, դարակում էր՝ կտրատող այլ պարագաների հետ խառնված: Չգիտեմ, թե ինչու ցանկություն ունեցա դանակը պահել իմ ննջասենյակում, նույնիսկ մի պահ հանեցի այն, բայց դա արդեն չափազանց էր: Հայելու մեջ ինձ նայեցի և ծամածռություն արեցի: Դա էլ շատ սրտովս չէր այդ ժամին, և ես մի բաժակ անիսօղի լցրի, թեև դա անզգուշություն էր իմ այս լյարդով, և կում-կում խմեցի անկողնում, որ վերջապես քունս գտնեմ: Մերթընդմերթ լսում էի քրոջս խռռոցը, իսկ Բոբին խոսում էր կամ տնքտնքում, ինչպես միշտ:
Եվ հենց այն ժամանակ, երբ արդեն քուն էի մտել, ամեն բան մի հարվածով ետ եկավ. առաջին դեպքը, երբ Բոբին քրոջս հարցրեց, թե ինչու՞ էր նա իր հետ վատ, իսկ քույրս, որ ուղղակի սուրբ է,- բոլորն են դա ասում,- այնպես էր նայում նրան, կարծես դա կատակ լիներ, և նույնիսկ ծիծաղեց, իսկ ես, որ մատե էի պատրաստում այդտեղ, հիշում եմ, որ Բոբին չծիծաղեց, ընդհակառակը, նեղված էր թվում և ուզում էր իմանալ: Այդ ժամանակ նա արդեն մոտ յոթ տարեկան էր և միշտ տարօրինակ հարցեր էր տալիս, ինչպես բոլոր փոքրիկները: Հիշում եմ այն օրը, երբ ինձ հարցրեց, թե ինչո՞վ են ծառերը մեզնից տարբերվում, իսկ ես իմ հերթին հարցրի, թե ինչո՞վ, և Բոբին ասաց. «Մորաքույր, ախր նրանք հագնվում են ամռանը և մերկանում ձմռանը»: Եվ ես բերանս բաց մնացի, որովհետև իրոք այդպես է:
Ախ, այդ փոքրի՜կը, բայց ի վերջո բոլորն են այդպիսին: Եվ հիմա քույրս էր զարմանքով նրան նայում, ասաց, որ երբեք վատ չի եղել նրա հետ, միայն խիստ երբեմն, երբ նա վատ է պահել իրեն կամ հիվանդ է եղել, և հարկ է եղել այնպիսի բաներ անել, որ նրան դուր չէին գալիս, Խուանիտայի և Մարիո Պանսանիի մայրիկներն էլ են խիստ լինում իրենց երեխաների հետ, երբ հարկ է լինում, բայց Բոբին շարունակում էր տխուր նայել նրան, և վերջում բացատրեց, որ ցերեկը չէ, այլ գիշերն է նա վատ եղել իր հետ, երբ ինքը քնած է եղել, և մենք երկուսս էլ ապշած մնացինք: Կարծեմ ես սկսեցի բացատրել նրան, որ ոչ ոք մեղք չունի երազներում կատարվող բաներում, որ վատ երազ է եղել և վերջ, պետք չէ մտահոգվել: Այդ օրը Բոբին չպնդեց, նա միշտ էլ ընդունում էր մեր բացատրությունները, և բարդ երեխա չէր, բայց մի քանի օր հետո լուսաբացին արթնացավ ճչալով լաց լինելով, և երբ ես գնացի նրա մոտ, գրկեց ինձ և չուզեց խոսել, միայն լալիս էր ու լալիս,- հաստատ մեկ այլ վատ երազ,- մինչև որ կեսօրին սեղանի շուրջ հանկարծ հիշեց և նորից հարցրեց քրոջս, թե ինչու՞ էր նա այդքան վատ իր հետ, երբ ինքը քնած էր: Այս անգամ քույրս սրտին մոտ ընդունեց, Բոբիին ասաց, թե նա արդեն բավականին մեծ է, որ երազն իրականությունից տարբերի և, եթե շարունակի նույն բանը պնդել, կխոսի բժիշկ Կապլանի հետ, որովհետև հավանաբար նա ճիճու կամ կույր աղիքի բորբոքում ունի, և պետք է մի բան անել:
***
Ես զգացի, որ Բոբին հիմա կսկսի լաց լինել և շտապեցի նորից բացատրել, թե ինչ բան են մղձավանջային երազները, և որ նա պետք է հասկանա, որ ոչ ոք իրեն այնքան չի սիրում, որքան մայրիկը, անգամ ես, որ այդքան շատ եմ սիրում իրեն, իսկ նա լսում էր շատ լուրջ, արցունքի կաթիլը սրբելով, և ասաց, որ անշուշտ, ինքը դա գիտի, աթոռից իջավ, որ գնա քրոջս համբուրի, որը չգիտեր, թե ինչ աներ, իսկ հետո մտախոհ երկար նայում էր օդի մեջ: Ցերեկը ես բակ գնացի նրա ետևից և խնդրեցի, որ ինձ պատմի, որովհետև ես իր մորաքույրն եմ, և ինձ կարող է ամեն բան վստահել, ինչպես մայրիկին և եթե չի ուզում նրան ասել, թող ինձ ասի: Երևում էր, որ չի ուզում խոսել, շատ ծանր էր նրա համար, բայց ի վերջո ինչ-որ բան ասաց, որ իբր գիշերն ամեն բան ուրիշ էր, խոսեց ինչ-որ սև շորերի մասին, որոնցից չէր կարողանում ազատել թե՛ ձեռքերը, թե՛ ոտքերը. բոլորն էլ տեսնում են այդպիսի մղձավանջային երազներ, բայց շատ ցավալի էր, որ Բոբին հենց քրոջս էր տեսնում այդ երազներում, ով այնքան բան է զոհաբերել հանուն նրա,- ես դա ասացի նրան, կրկնեցի, իսկ նա՝ այո՛, իհարկե, համամիտ էր:
Քույրս ասաց, թե Բոբին շատ կեղտոտ է և հենց այդ երեկո լողացնելու է նրան, թե՝ որքան էլ որ մեծ է, միշտ մոռանում է ականջներն ու ոտքերը լվանալ: Բայց ի վերջո ես լողացրի նրան, որովհետև քույրս հոգնում էր երեկոյան կողմ, և երբ օճառում էի նրան, իսկ նա խաղում էր պլատմասսայե բադիկով, որին երբեք չէր կամեցել լքել, համարձակվեցի հարցնել, թե վերջերս լա՞վ է քնում:
— Քիչ թե շատ, — պատասխանեց նա՝ մի պահ բադիկին լողացնելով տարվելուց հետո:
— Ինչպե՞ս թե՝ քիչ թե շատ: Վատ երազներ տեսնու՞մ ես, թե՞ ոչ:
— Անցյալ գիշեր տեսել եմ,- ասաց Բոբին՝ բադիկին սուզելով և ջրի տակ պահելով:
— Մայրիկին պատմե՞լ ես:
— Ո՛չ: Նրան՝ ոչ: Նրան…
Ինձ ժամանակ չտվեց որևէ բան անելու, այդպես օճառոտ նետվեց վրաս և ինձ նեղը գցելով՝ գրկեց լալով ու դողդողալով, մինչդեռ ես աշխատում էի ետ հրել նրան, իսկ նրա մարմինը սպրդում էր մատներիս արանքից, մինչև ինքը ցած սահեց ու նստեց լոգարանի մեջ և հեծկլտաց՝ ձեռքերով դեմքը ծածկելով: Վազեվազ եկավ քույրս՝ մտածելով, թե Բոբին սայթաքել է և մի տեղը ցավում է, բայց նա գլխով ո՛չ ասաց, մեծ ճիգով հեկեկոցը կտրեց, որից դեմքն այլայլվեց, և կանգնեց լոգարանի մեջ, որ տեսնենք, թե ոչինչ էլ չի եղել՝ հրաժարվելով խոսել, մերկ ու օճառոտ և այնքա՜ն միայնակ իր զսպված ողբի մեջ, որ ես ու քույրս չէինք կարողանում հանգստացնել նրան, թեև վրա էինք հասել սրբիչներով, գուրգուրանքներով ու խոստումներով:
Այդ դեպքից հետո ես միշտ առիթ էի փնտրում Բոբիին վստահություն ներշնչել այնպես, որ նա գլխի չընկնի, թե ուզում եմ խոսեցնել իրեն, բայց շաբաթներ անցան, և նա ոչ մի անգամ ցանկություն չունեցավ ինձ որևէ բան ասել. այժմ, երբ նրա դեմքի արտահայտության մեջ որևէ բան էի նկատում, անմիջապես կա՛մ հեռանում էր, կա՛մ գրկում ինձ, որ կոնֆետ խնդրեր կամ թույլտվություն՝ փողոցի անկյունում Խուանիտայի ու Մարիո Պանսանիի հետ խաղալու: Քրոջս ոչինչ չէր խնդրում, շատ ուշադիր էր նրա նկատմամբ, իսկ նրա առողջությունը դեռևս բավականին թույլ էր, և ինքն իրեն շատ նեղություն չէր տալիս Բոբիի մասին հոգ տանելու, որովհետև առաջինը միշտ ես էի հասնում, իսկ նա ինձ ընդունում էր ցանկացած, անգամ անմենատհաճ հարցում, երբ դրա կարիքը լինում էր, այնպես որ` քույրս չէր նկատում այն, ինչը ես միանգամից էի տեսել՝ ժամանակ առ ժամանակ իրեն այդ ձևով նայելը, դռան արանքում մնալը՝ նախքան կնայեր իրեն, մինչև ես նկատում էի, և նա արագ իջեցնում էր հայացքը և սկսում վազվզել, կամ որևէ հնարամիտ բան անել:
Դանակի դեպքը պատահականություն էր. ես փոխում էի խոհանոցի պահարանի դարակի թուղթը և հանել էի ամբողջ սպասքը, չէի նկատել, որ Բոբին ներս է մտել, մինչև շրջվեցի նոր թուղթ կտրելու և տեսա, թե ինչպես է նա նայում երկար դանակին: Անմիջապես շեղեց ուշադրությունը, կամ ցանկացավ, որ ես չնկատեմ, բայց ինձ ծանոթ էր նրա նայելու այդ ձևը և, չգիտեմ, գուցե անմտություն էր ինչ-որ բան մտածելը, բայց այն սարսուռ առաջացրեց իմ մեջ՝ որպես սառնաշունչ մի հողմ այս տաքուկ խոհանոցում: Ի վիճակի չեղա որևէ բան ասել նրան, սակայն գիշերը մտածեցի, որ Բոբին դադարել է քրոջս հարցնել, թե ինչո՞ւ է նա իր հետ վատ, միայն երբեմն նայում էր նրան այնպես, ինչպես երկար դանակին էր նայել՝ այն օտարոտի հայացքով…
Comment here
Դուք պետք է մուտք գործեք՝ մեկնաբանությունը ուղարկելու համար։