Սմբատ Շահազիզ. «Երազ»

Բայց հանգիստ եմ ես հոգով,
Իմ թըշնամիքս ես օրհնում եմ,
Օրհնո՛ւմ եմ քեզ Աստուծով։

Հեռանում եմ, անգի՜ն ընկեր,
Չգնահատուած ոչ ոքից.
Բայց հաւաստեաւ անձնանուէր
Ազգիս մշակ կը հաշուիմ։

Ազնի՜ւ ընկեր, չմոռանաս.
Անդաւաճան ջերմ սիրով
Ես սիրել եմ իմ հայրենիք,
Գնա՛ եւ դու նոյն շաւղով։

Խեղճութիւնը հայոց ազգի
Կարեկցաբար մտածի՛ր.
Ոսկեգրքոյկն Եղիշէի
Քաջ առաջնորդ քեզ ընտրի՛ր։

Այնտեղ սուրբ կրօն, ազգ միաբան
Ազատ կամքով եւ խղճով.
Այնտեղ Վարդան, անմա՜հ Վարդան,
Իւր խնկելի քաջերով։

Հայրենի՛ք, ― սեղան սրբութեան,
Ես Աստուծոյ առաջեւ
Շատ կ՚աղաչեմ, շատ կ՚արտասուեմ,
Որ ծագէ քեզ նոր արեւ։

Ծա՛նր օրեր, գնացե՛ք շուտով,
Գնա՛ ձմեռ Հյուսիսի․
Գարուն, կանաչ ե՛կ թևերով․
Թող արձակվի ոստն վարդի։

Ես գարնան մեջ հոգուս սերը,
Սրտիս լարերն թաղեցի,
Որ գարնան հետ քո պատկերը
Գովասանեմ, սիրելի՜։