Վախթանգ Անանյան. «Հոգատարություն»

Ներկայացնում ենք հայ արձակագիր Վախթանգ Անանյանի (8 օգոստոսի, 1905- 4 մարտի, 1980) «Հոգատարություն» պատմվածքը։

***

Ի՜նչ հաջող են հեգնում մեր գյուղացիները։ Եվ այնպես նուրբ, որ հավատալդ չի գալիս, թե ձեռք են առնում քեզ։

Լոռու ձմեռանոցներից մեկի մոտ փափախը գլխին, մազոտ դեմքով մի ծերունու հանդիպեցինք։

— Բարի աջողում, որսի եք գնո՞ւմ,— հարցրեց նա մեր հրացաններին նայելով։

— Հա՛։ Կխտարի ենք գնում,— հաստատեց ընկերս։

— Բա սելը որդի՞ բերեմ,— լուրջ դեմքով և գործնական հարցրեց ծերունին։

— Հարկավոր չի, բիձա՛, նեղություն մի քաշի,— զգացված պատասխանեցի ես ու հետն էլ մտածում եմ. «Տես ի՜նչ ջիգյարով մարդիկ են, է՜, մեր լոռեցիները»։

Ծերունին զարմացած վեր քաշեց թավ հոնքերը ու անկեղծ կարեկցությամբ հարցրեց.

— Բա առանց սելի ո՞նց կլի՜… Բա էնքանը ո՞նց եք բերելու…

Երեկոյան դեմ, երբ լեռներից իջնում էինք հոգնած ու դատարկաձեռն, այն ժամանակ միայն հասկացա, որ լոռեցին ձեռք է առել մեզ։ «Բա սելը որդի՞ բերե՜մ… Բա առանց սելի ո՞նց կլի՜…»։