Հրաչյա Թամրազյան. Ինչ-որ տողեր են ինձ հետապնդում, ինչ-որ պատկերներ և ինչ-որ բառեր…

Հետքեր

… Ինչ-որ տողեր են ինձ հետապնդում,
Ինչ-որ պատկերներ և ինչ-որ բառեր,
Որ թափառում են երգի պես տրտում,
Որ բարբառում են, բայց խոսք չեն դառել:

Այդպես հևիհև, կցկտուր, անկապ
Զգում ես նրանց համը շուրթերիդ
Եվ երազներիդ բռնկումն հանկարծ,
Եվ քո խոհերի ընթացքը թերի:

Բայց ուղենիշեր դու ունես աղոտ,
Այդ հետքերին ես դու ապավինում,
Երբ արթնանում ես ամեն առավոտ.
Այդպես է եղել, այդպես է լինում –

Կյանքը հոսում է ասես քո կողքով,
Բայց և լինում են արթնության պահեր,
Երբ իր տեսիլքն է անցնում քո հոգով –
Ու այս անգամ էլ այդպես պատահեց,

Երբ կյանքն ու խոսքը իրար համընկան –
Քո մեջ նրանք խոր հետքեր են թողել,
Այդպես հոսում են նրանք համընթաց,
Ու քո խոհերը դառնում են տողեր:

Ու իրական է թվում քեզ այնքան –
Բառերը շնչում ու կյանք են առնում…
Դու ամեն անգամ անում ես մի քայլ,
Որ հաջորդ օրը թարմ հետք է դառնում,

Թարմ հետք – քեզ համար և ուրիշների,
Հին օրերի մեջ – նոր ուղենիշեր –
Որ ամեն անգամ տողերն հիշելիս –
Բառերի խորքում քո դեմքը հիշեն…

***

Հոգնած օրերի ուժասպառ հևքից
Ու աղմուկներից – կյանքը խլացնող,
Փնտրում ես օտար – հարազատ մեկին,
Որ լույս ներարկի օրերիդ անցոլք:

Փնտրում ես մաքուր, ինքնամփոփ մի ձայն,
Որ ձիգ տարիներ լուռ է մնացել,
Մի լուռ տրտմություն, անամոք մի ցավ՝
Պատկերի նման անկերպ ու անձև:

Որ մնացել է ինքնամփոփ, ներսույզ,
Որ ապրումների խորքում է թաղված,
Որ ցոլանում է օրերի ներսում
Արձագանքի պես մաքուր, անաղարտ,

Խառնարաններում քո հիշողության,
Ուր ապագան է ձգվում օր օրի…
Բայց հենց ցնցում ես խորքը լռության –
Խուլ աղաղակ է բարձրանում նորից…

Հրաչյա Թամրազյան ( դեկտեմբերի 5, 1953, — սեպտեմբերի 3, 2016)