«Է, դե ինչ արած, գնում ես՝ գնա». Արամայիս Սահակյան

Երբ դուրս ես եկել նրա հետ փողոց,
Բայց ոչինչ չունես արդեն ասելու,
Երբ էլ չես զգում մի ջերմ թրթռոց,
Եվ շատ է թվում ճամփան` անցնելու,
Երբ թեթեւ խոսքից վատ ես զգում քեզ
Ու նեղանում ես, զայրանում վրան,
Թեկուզ եւ հետո գրկե՜ս, համբուրե՜ս,
Զգա, որ արդեն չե՛ս սիրում նրան:

Երբ այն գրքերը, որ նա է կարդում,
Դու չե՛ս շտապում անհամբեր կարդալ,
Երբ այն. ինչ նա է սիրում, կարոտում,
Սիրո՛վ չես նայում ու մտերմաբար,
Երբ միա՜յն-միա՜յն նրան գրկելիս
Սիրահարված ես զգում անսահման,
Երբ չես կարոտում՝ դեռ բաժանվելիս,
Զգա, որ արդեն չե՛ս սիրում նրան:

Սերն ուրի՛շ բան է … Ու երբ դու թաքուն
Քո աշխարհն ունես, գաղտնիքները քո,
Երբ առանց նրա կարող ես կյանքում
Երջանիկ լինել քո հարկի ներքո,
Համեմատում ես երբ նրան անվերջ,
Երբ նկատում ես, որ լավերը կան,
Երբ նա միա՛կ չէ աշխարհում, քո մեջ-
Զգա, որ արդեն չե՛ս սիրում նրան…

***

Կուզեի հիմա քո ճանապարհին
Ամեն-ամեն ինչ զուգել, զարդարել,
Դու կասկածեիր կյանքում շատերին,
Բայց չիմանայիր, որ ես եմ եղել:

Եվ ամեն գիշեր պատուհանիդ տակ
Կուզեի գարնան ծաղիկներ դնել,
Դու լուսաբացին առնեիր դրանք,
Բայց չիմանայիր, որ ես եմ դրել:

Ու երբ մահը քեզ այցի գար թաքուն,
Կուզեի նրան իմ կյանքով շեղել…
Դու երկար-երկար ապրեիր կյանքում
Եվ չիմանայիր, ով եմ ես եղել…