Ներկայացնում ենք անգլիացի բանաստեղծ Ջորջ Բայրոնի (22 հունվարի, 1788 — 19 ապրիլի, 1824) ստեղծագործություններից։
Թարգմանությունը՝ Ալեքսանդր Ծատուրյանի
***
Օ՜, եթե այնտեղ, ամպերից վերև,
Պահում է հոգին յուր սերն հարատև.
Եթե մահից հետ, իրավ, պիտի մենք
Սիրած սրտերին նորից հանդիպենք.
Ա՜խ, հապա որչա՜փ քաղցր է վերանալ
Այն անհայտ աշխարհ, հանգչի՜լ, մահանա՜լ,
Թողնել երկրային վիշտ, թախիծ անվերջ
Եվ սուզվել հավերժ պայծառ լուսո մեջ։
Մեզ համար չէ այն. երբ մահվան ժամին
Դողում ենք կանգնած անդունդի ծայրին.
Եվ ամուր կպչում կյանքի շղթայից.
Չենք թողում վերջին օղակը ձեռից։
Ես երջանիկ եմ այն վառ ցնորքով,
Որ ապրելու եմ մի հավերժ կյանքով
Եվ մի ա՛յլ հոգի՝ անվե՜րջ սիրելի,
Իմ անմահության հաղորդ կըլինի…
***
Հերո՛ս, դա անցար քո կյանքի ուղին,
Այժմ քո փառքը կա՛պրի աշխարհում.
Կա՛պրի քո վսեմ անձնուրաց հովին
Սուրբ հայրենիքդ հզոր երգերում.
Կա՜պրի քո գործը—գո՛րծ հերոսական,
Որ ազատաթյուն պարգևեց նորան։
Քանի քո ազգը շնչում է ազատ,
Կենդանի կըմնաս դու նորա կրծքում.
Դու ընկա՜ր… բայց քո արյունն անարատ
Կըհոսե դարձալ մեր երակներում
Եվ քո գործերի փառահեղ դափնին
Միշտ ուժ ու եռանդ կըտա քո ագգին։
Կռվի փոթորկում անունդ հիշելով,
Սարսափ կըձգենք թշնամու սրտում.
Հերոսիդ մահը կերգեն մեծ փառքով
Մեր մատաղ կույսերն իրանց երգերում
Եվ դա չես լսիլ երբեք լացի ձայն—
Լացը կանարգեր քո սուրբ գերեզման…
***
Դու լալիս էիր և արտասունքից
Մեղմ սքողվում էր կապույտն աչերիդ,
Կարծես այն ցողն էր իջնում երկնքից
Եվ ծածկում երկիր, որպես մարգարիտ։
Դու ժպտում էիր,—ցոլքը գոհարի
Հայացքիդ առաջ թվում էր խավար…
Կենդանի հուրը քո վառ աչերի
Հաղթում էր այդ ցոլքն—անզոր էր գոհար։
Որպես արևն է երկնքի վերա
Մեղմ շողեր սփռում, ամպեր թափանցում.
Եվ կամա՜ց-կամա՜ց մութը գիշերվա
Մարող բարձունքից քըշում, հալածում,
Օ՜, այդպես և՛ դու պայծառ ժպտալով
Բուռն հրճվանք ես հեգ սրտին բերում,
Եվ հուր-աչերիդ բերկրալից փայլով
Վշտի խավարը միշտ լուսավորում։
***
Թե ունենայի ես այնքան արատ,
Որքան կըրում եմ քեզնից նախատինք,
Չէի թափառիլ այստեղ անազատ,
Մատնված գերության, թողած հայրենիք.
Հերիք էր միայն, որ ուրանայի
Պապերիս կըրոն, պապերիս հավատ,
Եվ չէր հալածվիլ ազգը Հուդայի,
Նորա վերայից կըսրբվեր արատ։
Թե քեզ ճնշում է չարություն խեղդուկ,
Դու հաճելի ես երկնքին, մարդկանց.
Թե մեղանչել ես դու, իբրև ստրուկ.
Դու և՛ ազատ ես, և՛ մաքուր—քո անձ։
Երբ վիճակված է բարձրյալի կամքով,
Որ հայրենիքի չըտեսնենք երես.
Ոզում եմ մեռնել ես ի՛մ հավատով,
Իսկ քոնը— պաշտի՛ր, որքան դու կուզես։
Աշխարհիս փառքը բերել եմ ես զոհ
Իմ սուրբ հավատին—այդ գիտե աստված,
Որ քեզ ներում է ապրել ինքնագոհ,
Կյանքի խրախճանքին անձնատուր եղած.
Նորա ձեռքին է իմ սիրտն ու հոգին,
Ե՛վ իմ ջերմ հույսեր, և՛ իմ սփոփանք,
Եվ լի բերկրութամբ նորա սուրբ կամքին
Ես զոհ եմ բերում հայրենիք ու կյանք։