Երբ լուսաբացը դիմավորում ես տաք սուրճի բաժակով, սիգարետաբույր պատշգամբում, անկողնուց նոր դուրս եկածի ձայնով խոսում ես մեկի հետ՝ իրար հետ չշփված (ինչպիսի խայտառակություն) նախորդած մի քանի ժամի մասին, ու լսում ես, բայց բառերը լավ չես հասկանում, քանի որ կարեւորը այն մեկի չարթնացած ձայնն է՝ սուրճիդ խառնված, թվում է՝ այդպես եղել է նախկինում, այդպես է այսօր, այդպես լինելու է վաղը։
Երբ լուսաբացը դիմավորում ես անկողնուց բավականաչափ հեռու՝ Աստծուց ու մարդկանցից մոռացված մի կանգառում, վառած սիգարետը մանր անձրեւից համենայն դեպս պահելով ու նայելով դիմացդ կիսամթից քիչ-քիչ դուրս լողացող ծառի կմախքանկարին, թվում է, թե այդպես եղել է նախկինում, այդպես է այսօր, այդպես լինելու է վաղը։
Երբ լուսաբացից քիչ անց հասնում ես երկրորդ սուրճիդ արդեն մի տեղում, որտեղ պարտավոր ես լինել՝ ամսական որոշակի վարձատրության դիմաց, որի շնորհիվ լիցքավորում-հագցնում-տեսքի ես բերում մարմինդ՝ այն ամեն օր պարտաճանաչորեն աշխատավայր տանել-նստեցնելու համար, կրկին ու քանիերորդ անգամ ամբողջ մաշկովդ հասկանում ես՝ որքան ես «պետք»-երի, «պարտավոր ենք»-ների, «այդպես է ընդունված»-ների ճորտահպատակ, չնայած ասում են՝ ստրկությունը վերացել է, ու կարծես վաղուց։ Նույնչափ ամաչում ես քո վախերից՝ «ուզում եմ»-ներից ու «ցանկանում եմ»-ներից ու դուրս ես նետվում մի քանի վայրկյանով՝ ծխամոռացնելու-խեղդելու առաջին հերթին՝ մտքերդ։
Երբ արդեն երեկոյան արդեն ոչ մանր անձրեւից ջրոտված՝ հասնում ես ջերմորեն գիրկդ նետվող-թաց բաճկոնդ հանող, սովոր ու ծխամշուշոտ սրճարանդ, որտեղ արդեն սուրճն ընդամենը կից է 50 գրամ կոնյակին, ու փոքր բեմից երգչուհու ձայնը փորձում է քեզ համոզել, թե որքան լավ է սիրելն ու ինչ դաժան է կարոտը, թվում է՝ այդպես եղել է նախկինում, այդպես է այսօր, այդպես լինելու է վաղը։
Ինչ-որ մի տեղ աշուն է վերջանում։
ԱՐԾՐՈւՆ ԿՈՍՏԱՆԴՅԱՆ
