«Նշանդրեք». Հրաչուհի Ալմաստյան

Ես հետևում եմ քեզ հեռվից,
Սիրտս շոշափում է դատարկությունը,
Այսօր այն շողշողացող մատանին կզարդարի նրա ձեռքը,
Ես անիծում և օրհնում եմ մատանու շողքը,

Բոլոր փայլերն ու քարերը, որ զարդարում են այն,
Անիծում և օրհնում բոլոր կենացներն ու հյուրերին,
Ու հետո հանկարծ ուշքի գալիս իմ իսկ գծագրած չարությունից ու հանդուրժող բարությունից:
Սիրտս մի ոսկյա մատանի դարձած՝ տալիս եմ նրան,

Հնչում են ծափահարություններ,
Կուրացել են բոլորը.
Ոչ ոք չի շոշափում մատանու հետ փաթաթված սիրտը
Անգամ նա, որ կրում այն,

Սեր է ծնվում ու սեր է մեռնում միաժամանակ,
Ես անիծում եմ բոլոր սերերը, երկունքից ծնունդ չառած երեխաներին
Համբույրները սառած, կիրքը բթացած:

Ես անիծում եմ ընտրությունները հասարակության
Ուղեղի թելադրանքը սրտին,
Տարիները հետ ու առաջ
Տարածությունը, մեր ժամանակը չկայացած:

Անիծում եմ և օրհնում եմ միաժամանակ:
Երջանկություն քեզ, իմ սեր, դու մնա,
Ես գնում եմ գինու մեջ խեղդելու իմ սերն անօրհնեք։

ՀՐԱՉՈՒՀԻ ԱԼՄԱՍՏՅԱՆ