Ներկայացնում ենք բանաստեղծ Խաչիկ Մանուկյանի (մարտի 3, 1964) ստեղծագործություններից։
***
Շրջվեցի, նայեցի՝
Կյանք չկար՝
Ո՛չ մոտիկ, ո՛չ հեռու վայրերում.
Ամենուր մեր սերն է բացակա,
Ամենուր լույսը չի երևում։
Չստացված էսքիզներ,
Գորշ նկար,
Զղջումի հայացքը՝ վերևում,
Նա գիտեր՝
Մեր ներսում էլ չկա,
Նա տեսավ՝
Մարդը չի երևում։
***
Դու թաքնվեցիր,
Տարիներն անցան,
Երջանկությունից բան չի մնացել,
Գլուխները կախ երկու մահարձան
Խունացող կյանքի ընթացքն են սանձել.
Պետք չէ ընդգծել,
Իր համար գույն է,
Խորքերում Աստծո շունչն է մնացել…
Դու կաթկթում ես՝
Մոմի հանգույն է
Կրակը մարմնիդ վրայով անցել։
Երեք ամպրոպից մեկը սիրեցի՝
Լույսերի փունջը քո դեմքով թվաց,
Ես չեմ աղմկի քո վերադարձին,
Ցնորքի գիրկը կսահեմ
Կամաց…
***
Այս հանգանակված երջանկությո՞ւնը ինձ պիտի տային՝
Որպես աշխարհից խռոված սրտով մի մուրացկանի,
Մի՞թե էս հողին առողջ ծիծաղի սերմեր չկային,
Եվ ողբերի մեջ դժոխքի քամին ինձ պիտի տանի։
Սանձել չեմ կարող, պոռթկում է արդեն ցասումն անողոք,
Եվ դուրս են թռչում իմ երակներից գազաններ վայրի,
Պարկեշտություն չէ՝ կրքախեղդ ապրել՝ իբրև այր խելոք,
Եվ սրբություն չէ կուսաթաղանթը անսեր պառավի։
Անհագ հոգիներն այս՝ խաբեության ձիրքով անթերի,
Որ արքունիքի արբշիռությունն են միայն փայփայել՝
Կարո՞ղ են արդյոք մոտենալ ցավիս ոտնահետքերին
Եվ բռնաբարված առաքինությամբ հայրենիք պահել։
Ոճիր է միայն, ծախու տենչերի անպատիժ ոճի՛ր,
Մեր երազների արյունով իրենց կյանքն են զարդարել,
Բայց ես հո գիտեմ, որ չի սպառվել քո հայացքը ջինջ.
Դեռ պիտի շողա՜ս, պիտի արարե՜ս, նաիրյա՛ն արև։
Լուսանկարը՝ Aravot.am-ի
